Καλωσόρισμα

Αυτό είναι το ιστολόγιο της σχολικής κοινότητας του Δημοτικού Σχολείου Παραλίας Βέργας. Εδώ με μεράκι και ενθουσιασμό θα παρουσιάζουμε τις δράσεις μας, θα μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας, θα βρίσκουμε διεξόδους στις ανησυχίες μας και θα ερχόμαστε σε επαφή με καθετί καλό και όμορφο που έχει να μας προσφέρει ο γύρω μας κόσμος.

Καλώς ήρθατε!



Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Γιάννη Καλατζόπουλου, Ο μικρός Μανουήλ και η Σολομώντεια λύση


Πριν λίγες μέρες το σχολείο μας πήγε θέατρο. Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο μικρός Μανουήλ και η Σολομώντεια λύση» που ανέβασε η παιδική σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας.

Ο συγγραφέας του έργου Γιάννης Καλατζόπουλος στηρίχτηκε στον κινέζικο μύθο του 13ου μ.Χ. αιώνα «Ο κύκλος με την κιμωλία». Πρόκειται για τον ίδιο μύθο που ενέπνευσε τον Μπέρτολτ Μπρεχτ να γράψει το ομώνυμο αριστούργημά του, ένα από τα διασημότερα θεατρικά έργα παγκοσμίως.

Γραμμένο με εξαιρετική ευαισθησία και χιούμορ το έργο απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους και μέσα από τα ερωτήματα που θέτει διδάσκει ανθρώπινες αξίες.

Η υπόθεση με λίγα λόγια


Δυο αδέρφια μαλώνουν για μια κούκλα. Ο τσακωμός τους εμπνέει τον παππού τους να τους αφηγηθεί μια ιστορία για την αγάπη, που θέλει τους ανθρώπους να ζουν χωρίς μίση, πάθη και τη βία του πολέμου παρά με ειρήνη, δικαιοσύνη και ανιδιοτέλεια. Ο παππούς σκηνοθετεί και παίζει μαζί με τα εγγόνια του (έτσι έχουμε ένα έργο να παίζεται μέσα στο έργο) την ιστορία που αφηγείται, δηλαδή την ιστορία του μικρού Μανουήλ, τον οποίο εγκατέλειψε η φυσική του μητέρα, αλλά περιμάζεψε, έσωσε και φρόντισε σαν δικό της η υπηρέτριά της. 



Μερικά χρόνια αργότερα η φυσική μητέρα αποφάσισε να πάρει πίσω τον Μανουήλ για να οικειοποιηθεί την περιουσία που το παιδί θα κληρονομούσε. Η υπηρέτρια όμως στο μεταξύ είχε αγαπήσει τον Μανουήλ σαν δικό της παιδί και  δεν θέλησε να τον αποχωριστεί. 


Έτσι ο δικαστής, που έβρισκε δίκιο και στις δυο τους, αποφάσισε να βάλει το παιδί σ’ έναν κύκλο σχεδιασμένο με κιμωλία στο πάτωμα κι όρισε πως θα πάρει το παιδί όποια από τις δυο γυναίκες καταφέρει τραβώντας το από το χέρι να το βγάλει απ’ τον κύκλο και να το φέρει στο μέρος της. Από τον τρόπο που αντέδρασε καθεμιά τους, κατάλαβε ποια αγαπούσε ειλικρινά το παιδί κι έπρεπε να το κρατήσει.


Ανάμεσα στα δύσκολα ερωτήματα που θέτει το έργο κυρίαρχη θέση έχουν δύο:
  • Σ’ έναν πόλεμο ποιος είναι ο νικητής; Η απάντηση δίνεται με χιούμορ αλλά ξεκάθαρα: όταν πολεμάμε εμείς, δεν νικώ εγώ, δεν νικάς εσύ, νικητής είναι ο πόλεμος.
  • Σε ποιον ανήκει πραγματικά ένα παιδί; Στον φυσικό γονιό του ή σ’ εκείνον που το φροντίζει και το αγαπά ειλικρινά και ανιδιοτελώς; Και κατ’ επέκταση, σε ποιον ανήκει ένα αγαθό; Στον ιδιοκτήτη του ή σ’ εκείνον που το χρειάζεται πραγματικά;
Το έργο παίρνει σαφή θέση προκρίνοντας έναντι της βίας, του ατομικισμού, της αγάπης προς το ατομικό κέρδος αξίες όπως η αλληλεγγύη, η ανιδιοτέλεια, η δικαιοσύνη και η αληθινή αγάπη. 



Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Αννέτα Παπαθανασίου
Σκηνικά – κοστούμια: Αλέξανδρος Κομπόγιωργας
Μουσική: Δημήτρης Λέκκας
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Τσαπόγας
Παίζουν:
Καλλιρρόη Βελέντζα
Εύη Γιαννακοπούλου
Άγγελος Μαρίνης
Απόστολος Μεσσανάκης
Άρης Τσαμπαλίκας
Γιώργος Τσαπόγας


___________________________