Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα...
(λαϊκός θρήνος της Μεγάλης Παρασκευής)
Διασκευή: Χρόνης Αηδονίδης
Τραγούδι: Χρόνης Αηδονίδης & Νεκταρία Καραντζή
Δίσκος: Επικράνθη (2006 / εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος)
Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα
σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα το έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι
για να σταυρώσουν το Χριστό, τον πάντων Βασιλέα.
Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της
την προσευχή της έκαμνε για τον μονογενή της.
Φωνή ακούει εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα:
- Σώνουν, κυρά μου, οι προσευχές, σώνουν και οι μετάνοιες
το γιο σου τον επιάσανε και σαν φονιά τον πάνε
σαν κλέφτη τον δικάζουνε και στον χαλκιά τον πάνε.
Κι η Παναγιά σαν τ' άκουσε, πέφτει λιγοθυμάει.
Σταμνιά νερό τής χύνουνε, τρία καράτια μόσχο.
Κι αφού της ήρθε ο λογισμός, κι αφού της ήρθε ο νους της
ζητεί μαχαίρι να σφαγεί, φωτιά να πάει να πέσει.
Τηράει δεξιά, τηράει ζερβά, κανέναν δεν γνωρίζει
τηράει και δεξιότερα, βλέπει τον Άι-Γιάννη.
- Άι-Γιάννη μου, αφέντη μου και μαθητή του γιου μου
μην είδες το παιδάκι μου κι εσέ το δάσκαλό σου;
- Τον βλέπεις 'κείνον τον γυμνό, τον παραπονεμένο
οπού φορεί στην κεφαλή στεφάνι αγκαθένιο;
Η Παναγιά Τον σίμωσε και Τον γλυκομιλούσε.
- Δε μου μιλάς, παιδάκι μου; Δε μου μιλάς, παιδί μου;
- Τι να σου πω, Μανούλα μου; Τι να σου μολοήσω;
Ήτανε θέλημα Θεού, βούληση του Πατέρα.
Μόνο το Μέγα Σάββατο κοντά στο μεσονύχτι
όταν λαλήσει ο πετεινός ,σημάνουν οι καμπάνες
κι ανάψουνε στις εκκλησιές ολόχρυσες λαμπάδες
τότε κι εσύ, Μανούλα μου, να πας να με παντέχεις.
